جابر از امام باقر(ع)، نقل کرده که فرمود:
امام حسین(ع) پیش از شهادت به اصحاب خود فرمود:
رسول خدا(ص) به من فرمود:
فرزند! تو بزودى به عراق برده مى‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شوى و آن سرزمینى است که در آن پیامبران و اوصیاى پیامبران با هم دیدار کنند و «عَمُورا» نام دارد. تو در آنجا به شهادت مى‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌رسى و با تو جماعتى از یارانت که درد شمشیر و نیزه را حس نکنند، به شهادت مى‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌رسند.
و این آیه را تلاوت فرمود: «و فرمودیم! اى آتش! بر ابراهیم خنک و سلام باش». آتش آن جنگ بر تو و آنان نیز سرد و سلام خواهد بود.
«شما را مژده باد، به خدا سوگند، چنانچه آنان ما را بکشند، ما بر پیامبر(ص) وارد می شویم».
«سپس مکث می کنم تا آن زمان که خدا بخواهد، پس من اولین کسی هستم که زمین برای او می شکافد آنگاه از زمین خارج شده به مانند خروج امیر مؤمنان(ع) و قیام قائم ما و حیات رسول خدا(ص).
سپس از نزد خدا گروهى از آسمان،بر من فرود آیند که قبلا هرگز به زمین نیامده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اند و جبرئیل و میکائیل و اسرافیل و سپاه فرشتگان بر من وارد شوند. پس محمد(ص) و على(ع) و من و برادرم و کسانی که خدا بر ایشان منت دارد، در محمل هایی از محمل های پروردگار بر اسبان دورنگ، که از نورند و به کسى سوارى نداده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اند، فرود آییم.
پس از آن محمد(ص) پرچم خود را به اهتزاز در آورد و آن را با شمشیر خود به قائم ما بسپرد. و ما پس از آن، تا آن زمان که خدا خواهد، بمانیم. سپس خدا از مسجد کوفه سه چشمه از روغن و شیر و آب بجوشاند. امیر مؤمنان(ع) شمشیر رسول خدا(ص) را به من داده و مرا به شرق و غرب عالم برانگیزد. و بر هیچ دشمنی از دشمنان خدا نمی گذرم مگر آن که خونش را می ریزم و هیچ بتی را نمی گذارم مگر آن که می سوزانم تا به دیار هند درآیم و آن را بگشایم.
دانیال و یونسو[یوشع] نزد امیر مؤمنان(ع) آیند و گویند: خدا و پیامبرش راست فرمودند و خدا با ایشان هفتاد نفر را به سوى بصره برانگیزد و آنان دشمنان خود را از پا فکنند و یک بار نیز به روم برانگیزد و آن را بر ایشان بگشاید. سپس هر جانورى را که خدا گوشت آن را حرام فرموده مى‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کشم تا بر زمین، جز پاکیز‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گان نمانند.
و به یهود و نصارا و دیگر ملت‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها مى‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌پردازم و آنان را میان اسلام و شمشیر، آزاد مى‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گذارم. هر که اسلام آورد، بر او منّت دارم و هر که تسلیم نشود، خدا خونش را بریزد و کسى از شیعیان ما نمى‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ماند مگر که خدا فرشته‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اى نزد او فرستد تا خاک را از چهره‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اش ببرد و همسران و منازلش را در بهشت به او بشناساند.
بر زمین نابینا و زمین‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گیر و گرفتارى نمى‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ماند مگر آنکه خدا به برکتِ ما اهل بیت، ناراحتى او را برطرف کند و برکت‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها از آسمان بر زمین آید تا درختان، میوه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌هاى خداخواسته خود را سرشار آورند و مردم میوه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌هاى زمستان را در تابستان و میوه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌هاى تابستان را در زمستان مصرف کنند و آن است فرموده خداى متعال:
«چنانچه اهل کتاب ایمان آورند و تقوا پیشه کنند، ما برکات آسمان و زمین را برایشان بگشاییم، ولى تکذیب کردند و ما نیز ایشان را به اعمالشان گرفتیم.»
سپس خدا به شیعیان ما کرامتى بخشد که هیچ چیز بر زمین و درون زمین برایشان پنهان نماند، تا آنجا که یک نفر از ایشان اراده کند تا اخبار خاندان خود داند، پس ایشان را به آنچه کنند، آگاه سازد.